Í apalabbinu

Ég er búin að færa mig yfir í Sheinberg-labbið í bili og vinn nú með makakapanum Jack. Ég er búin að eyða nokkrum dögum í að vingast við hann og aðra apa, en í dag tók ég hann sjálf út úr búrinu í fyrsta skipti. Það tókst nokkuð vel, en ótrúlega eru þessir apar snöggir! Jack er svolítið dekraður og fær alltaf að tjilla í nokkrar mínútur áður en hann fer að vinna fyrir djúsinu sínu. Þá situr hann í apastólnum sínum og heldur í hendurnar á manni á meðan hann maular ef til vill á nokkrum eplabitum. Jack vildi ekkert vinna í dag; hann ýtti aldrei á takkana sína heldur sat bara í makindum og dottaði. Mig grunar að hann sé á einhverjum slæmum styrkingarstilmálum því hann fær alltaf eitthvað eftir á, alveg sama hvort honum gengur vel eða illa að leysa verkefni dagsins. Við reynum svo aftur á morgun, sjáum hvort hann verði í stuði.

Athugasemdir

[Arnar Pálsson, 10.4.2008 kl. 09:21]

Gaman að heyra frá einhverjum sem er að eiga við svona tilraunir. Og að persónuleiki og lundarfar tilraunadýrsins getur haft heilmikið að segja.

Ég væri til í að heyra hvað þú hefur að segja um nýlega grein í NYTimes, "And behind door No. 1, a fatal flaw".

http://www.nytimes.com/2008/04/08/science/08tier.html?_r=1&ref=science&oref=slogin 

Rætt er um mjög sniðugan flöt á líkindafræði, sem gengur gegn almennri skynsemi. 

[Heiða María Sigurðardóttir, 11.4.2008 kl. 15:28]

Ja, mer var einmitt bent a Monty Hall vandamalid i cognitive dissonance tilraunum i gaer, mjog ahugavert. Eg held nu samt ad thetta umbylti ekki endilega kenningum um thetta mal. Mig ramar til daemis i eina tilraun thar sem folk atti ad leysa einfalt en frekar leidinlegt og tilgangslaust verkefni: Skrufa skrufur eda eitthvad slikt einn fjorda ur hring trekk i trekk. Hopnum var skipt i tvennt thannig ad hopur 1 fekk dagodan pening fyrir omakid, en hopur 2 fekk mjog litid borgad. Svo var folk spurt hversu ahugavert thvi hafdi fundist verkefnid. Hopi 2 fannst verkefnid marktaekt ahugaverdara, vaentanlega vegna thess ad thad thurfti ad rettlaeta fyrir sjalfu ser hvers vegna thad hafdi eytt svona longum tima i svona tilgangslaust verk.

Mer tokst annars ad mota hegdun apans mins til ad yta loksins a takkann. Fyrst gaf eg honum djus i hvert skipti sem hann hreyfdi hondina, svo thegar hann hreyfdi hondina ut ur apastolnum sinum, og svo slysadist hann til ad yta a takkann. Eftir thad laerdi hann a tolvuleikinn fljott og orugglega. Eins og i alvoru tolvuleikjum eru audvitad bord, svo thetta verdur sifellt erfidara. Jack er annars frekar fyndinn, hann er t.d. a godri leid med ad skilyrda hegdun okkar. Stundum stoppar hann i midju kafi og hardneitar ad vinna thangad til ad vid skiptum djusinu ut fyrir vatn, enda kannski ekki skrytid thar sem thetta djus er disaett og frekar ogedslegt.

[Arnar Pálsson, 15.4.2008 kl. 09:09]

Monty Hall er mjög skemmtilegt dæmi í líkindafræði. Það er forvitnilegt hvað almenn skynsemi er oft vitlaus, stundum vegna þess að fólk skilur ekki líkindi. Gaman að heyra af skynsama apanum Jack, settu endilega inn fleiri sögur af honum.